De mens wikt, het lot beschikt. Je kan de mooiste plannen maken, maar soms wordt je leven op zijn kop gezet en kunnen alle plannen de prullenbak in.
Afgelopen woensdag ging mijn schoonvader voor een onderzoek naar de cardioloog. Hij mocht een stukje op de hometrainer, maar werd er al snel afgehaald. “U mag blijven”, aldus de cardioloog, en als ze dat in het ziekenhuis zeggen is dat meestal niet goed.
Grote schok dus. Niet dat het niet zo goed ging met Geert, dat wist iedereen wel, maar wel dat het zijn hart was (en niet zijn darmen of rug).
Bibeb vloog juist die dag terug naar Curacao van een korte vakantie en kreeg de uitslag pas bij aankomst. Het was zo’n beetje de eerste keer dat we dachten: bah, waarom zitten we nu op Curacao.
We zitten hier inmiddels 5 jaar en zijn het nog lang niet zat. De zon, de rust, de mensen, het idee dat elk weekend vakantie is, dat de kinderen altijd buiten kunnen spelen. Geen files. Geen gestress over de nieuwe auto of het mooiere huis.
We hadden al besloten dat we hier niet eeuwig zouden blijven. Scholing is een groot probleem hier – voor 372 plaatsen op Nederlandstalige scholen waren er dit jaar 1185 inschrijvingen. Privescholen zijn duur, en veel papiamentstalige scholen (niet allemaal, maar te veel) hebben grote problemen (gebrek aan geld, materialen, docenten, motivatie).
Kortom: het viel te verwachten dat we ergens in de komende twee jaar de reis terug gingen maken – maar nu nog niet. Tot woensdag. Ineens wil je vooral dicht bij je familie zijn, voor steun, maar ook om er gewoon zelf bij te zijn.
Vrijdag werd de situatie nog een stukje serieuzer. Er werd een hartkatheterisatie gedaan en daar bleek onder andere uit dat bijvoorbeeld “dotteren” al geen optie meer was. Het was zelfs nog de vraag of een bypass mogelijk zou zijn, maar dat gaan ze toch proberen (een vijfvoudige zelfs).
Dit weekend hebben we een zware beslissing genomen: we gaan versneld terug naar Nederland. Dat worden hectische tijden: alles hier afbreken, en weer opbouwen in Nederland. Huis, werk, creche, en nog veel meer waar ik nog even niet aan wil denken. Streefdatum: 1 oktober.
Geen barbecues meer in november. Niet meer elk weekend naar het strand. Kouwe voeten. Mist. Onder- en/of bovenburen.
Maar vooral ook: dicht bij Geert en Janine. Ze zullen ons nodig hebben – en anders wij hun wel. Soms moet je de plannen verfrommelen en doen wat nodig is.
We komen er aan!
Boudewijn Times 